Arkadaşlarla Milano üniversitelerinin Krismıs etkinliğine gittik. Konserleri dinledik. Beklediğim ulvi ortamı bulamadım maalesef. Bizim "sordum sarı çiçeğe" gibi insanı derinden etkilemiyor bu gospeller, korolar. Beklerdim ki birisi çıksın sahneye, bir kulağını kapatsın Burhan Çaçan gibi, versin bağırsın.
Ayrıca gözlerden kaçmayan bir rahatlık vardı ortamda. Küçücük çocuklar bile gelmiş konsere eğleniyorlar. Batı dünyasını uyarıyorum: Bu çocuklar bu kadar rahat olurlarsa bağlanamazlar bu dine. Biraz fedakarlık yapmaları sağlansa daha çok bağlanabilirler. Bu nedenle bizim coğrafyada din konusunda fanatiklik daha yaygın diye düşünüyorum. Din ile alakalı bu şekilde eğlenceli aktivite kalmamış bizde. Belki eski ramazanlar bu tattaymıştır. Ancak müslüman birey hristiyan bireye göre çok daha fedakar. Bu da bağlılığı arttırıyor haliyle. Unutmayalım aldığımız kadar değil, verdiğimiz kadar bağlanıyoruz.
