24 Mart 2020
EVRENİN MERKEZİNE SEYAHAT
Bu süreç boyunca hareket etmenin bir yolunu bulmamız gerekecek. Yapmam dediğim spor aktivitelerine başladım. Virüs öyle bir hal aldı ki insanlık ‘’yapmam, yapamayız, olmaz, henüz zamanı değil’’ dediği şeylerle sınanıyor. İbretlik bir virüs gerçekten. Papalık Vatikan’ı, Suudlar Kabe’yi kapattı. Bundan defalarca daha bulaşıcı kızamık etrafta olmadığından artizlik yapabilen aşı karşıtı evde aşı bekliyor. Evrimi inkar etmeyi ekmek kapısı yapmış adam, seneye RNA mutasyonu olmasın diye dua ediyor. Camiler cemaate kapatıldı, anonslar Türkçe yapılıyor çünkü Arapça anlayamıyoruz. Kapitalizmin bayraktarı hükümetler, devletleştirmeden söz ediyor. Birey olma mücadelesinde ailesine bayrak açmış evlatlar, anne-babasına evde durması için yalvarıyor. Köpekler artık sahiplerini gezdiriyor, evden çıkıp yürüyüş yapabilmeleri için onlara yardım ediyorlar. Geçen yüzyılın bir aktivitesi olan ofise gitme, patronların gözyaşlarına rağmen yapılamıyor. Trafikte geçen saatler insanlara kalıyor, insanlar bunlara alışıyor, ezberler bozuluyor. Biz hayat okulunda okuduk diyen lümpen, eli su toplayana kadar doktor alkışlıyor. Emekçiler hayatın devamı için çalışırken, kendini önemli sanan instacılar işlevsizliğiyle yüzleşiyor…Sürecin en rahatı her zamanki gibi aptallar, her yıl bir yaş daha almak suretiyle yaşlandıklarının dahi farkında olamayanlar için toz pembe sokaklar...
İnsan aktivitesi azalınca dünya da nefes alıyor. Karbon salınımı geçen yılın aynı dönemine göre ciddi azalmış durumda. İnsanın yumurta kapıya dayanana kadar hiç umursamayarak 20 yıl sonra panikleyeceği ve bugünküne benzer saçmalayacağı zamanlar elbet gelecekti. Bunun benzerini susuzluk, açlık vb için yaşayacaktık sanki bir noktada. Bu virüs, 20-30 yılı 2-3 aya sığdırdı. Belki de fazlasını.
Bütün bu olanların temelde gösterdiği insanın ne kadar irrasyonel bir varlık olduğu. Bütün bu irrasyonelitesine rağmen hep bilgiçlik taslamaya alışmış. Şimdi kafalar karıştı. Bütün bilimsel uyarılara rağmen, her şeyin gitmekte olduğu gibi güzel gideceğine temelsiz inançların sarsılışı günlerindeyiz. Neden gitmiyor ya çocuksuluğuyla ağlıyoruz adeta.
Sanmayalım ki doğa insanlığa dersler veriyor, bir şeyler anlatıyor. İnsanın kibiridir buna inanmak isteyen, muhattap alınmak istiyor. Oysa, dünya bizi hiç umursamıyor. Bizli veya bizsiz, yolunda yürüyor. Bize de en çok bu koyuyor ve düşünmesi korkutuyor; evrenin merkezi olmayışımızın idrakı.
No comments:
Post a Comment